همهمۀ درک ِ لکنت دار

آ میر محمد آقا و مهمان ِ حریص مرگ

ناغافل شب دیر وقت که مهمان بیاید هر چه برا شام داشته باشیم میکشیم توی سفره با نان اضافی و بی تعارف میخوریم . هوا سرد شده بود به یمن برف زیادی که دیروز آمده بود و بعلت هوای آفتابی امروز که مقداری از برفها را آب کرده بود میدانستیم که شب یخی را پیش رو داریم . شام را تازه تمام کرده بودیم که خانم مهمان گفتند که گویا شیر برای بچه شان یادشان رفته بیاورند . من و مهمان بلند شدیم که شیر برا بچه بخریم . منزلبانو گفتند اگر شد خامه و پنیر محلی هم برا صبحانه تهیه کنیم . کوچه باریکمان پر از برف و یخ بود . همسایه روبرو هیچ تقصیری نداشت که ناودان پشت بامش را

بارش برف تند امروزمان در اهر دیدن داشت گفتم شمام ازش یه فیلمک کوتاه ِ موبایلی ! ببینین شاید مام اجری مفت و مسلم نصیبمان شود در این میان

عکس از آقای سید رضا هاشمی اقدم  از سایت خبرگزاری اهر وصال میباشد

| روزمره گی |
چند روز پیش هواشناسی استان آذربایجانشرقی اعلام کرده بود که از اول این هفته بارش برف سنگین به همراه  باد شدید و همچنین افزایش برودت هوا را شاهد خاهیم شد وآللآه ما اگر تا این حد در باورمان بود ! از ساعات اولیه بامداد روز شنبه 9 بهمن برف همراه با باد شروع به باریدن کرد که طبق اعلام سازمان هواشناسی استانی حدود چهل سانتیمتر برف روی زمین نشسته  و الان که این مطلب را مینویسم حدود ساعت سه بعد از ظهر ادامه دارد که این امر باعث شد مدارس اهر و شهرستانهای هریس و ورزقان و هوراند و کلیبر از طرف اداره آموزش و پرورش استان امروز و فردا یکشنبه را تعطیل اعلام کند . چون همه جا به تعطیلی نسبی کشیده شد مام خانه نشین شدیم و سرکار نرفتیم و این شد که

حاجی بلند شو ، ببین و بخاب !

 عصبی و پَکَر است . عصری آمده است پیشم . مثل هر روز سرحال و شاداب نیست . علتش را جویا میشوم .

- چیزی شده مهندس ؟

مهندس : امروز با پسر بزرگ مرحوم حاج نوراله که از آشنایان است رفتم برای برآورد هزینه اتمام ساختمان چندین طبقۀ نیم ساخت آنمرحوم که دو ماه است فوت کرده و یکی از میلیاردرهای منطقه محسوب میشد که چندین باغ و راغ و املاک و ... برای فرزندانش به ارث گذاشته است.

-  خُب

مهندس : هیچ چی دیگه ! مبلغ هزینه که پول زیادی هم نمیخاد از جمله ریزه کاریهای باقیمانده ساختمان را وقتی به پسرش گفتم دست روی دست زد و گفت : کاش حاجی مرحوم ... منّ ومنّی کرد و ادامه داد : کاش حاجی مرحوم ، دوماه دیگر زنده مانده بود که این یکی ساختمان را هم تا الان تمام میکرد و ما را با این گرانی و کمبود مصالح ساختمانی ، درگیر ساخت و سازش نمیکرد . تازه مشخص هم نیست هزینه ای که باید به اینجا پرداخت کنیم  رو بقیه ورثه چجوری حساب خاهند کرد ... و اضافه کرد گرچه من پسر بزرگ خانواده ام ولی اونها هم شریکند ... با وضعی مضطرب ادامه داد عجب گیری کریم بخدا !

-  (ء)

مهندس :  ارزش دنیا و مال دنیا رو میبینی تورو خدا ! ... زندگی به یک قران هم نمی ارزد ... اَه اَه اَه ...

- ☹

- به خنده میگویم اگر منظورت از قران همون ریال خودمانه که اونم تومان شده است اخیرن مهندس جان ... دنیا به تومنی هم نمی ارزد . به همون یک پشگل ! نه ببخشین به همون یک پشیز حتا

هردو میخندیم . به هم ، و به کارعبث ِ این دنیا 

این پنج شنبه با آتش سوزی در ساختمان پلاسکو بد شروع شد و حالا هم با نیامدن مهمانهامان خوبتر نشد که بدتر شد !

| روزمره گی |
در کل ، عادت کردن چیز خوبی نیست چه برسد به اینکه عادت کنی هر پنجشنبه بچه ها از راه برسند و خانواده دور همی راه بیاندازند و یه جا جم شوند و شبی به نیکی بگذرانند . حدود یکسال است که هم آقا آصف خونه مون تشریف ندارند بعلت گذراندن دوره خدمت سربازی اش و هم دختربانو که رفته اند خانه خودشان  در مرکز استان  و هر هفته پنج شنبه  مهمانمان میشدند . امشب هر دو بعلت گرفتاری کاریشون نتونستند بیان و ما دونفر
که به وجودشان در روزای آخر هفته عادت کرده ایم دَمغ تشریف داشته باشیم ...

از تجربیات پیش پا افتاده هم میشود درس گرفت

یادمان باشد سعی کنیم به هیچ کس زیاده باج ندین . زیاده از حدش که واویلای عظماس . تجربه من مربوط میشود به سال 83  که به یه دانشجوی لیسانس تمام نکرده ! گفتم استاد .  و هی ازش به فرهیختگی و بزرگی یاد کردم جلوی دیگران . البته اینکار من بنظر خودم نوعی تشویق این رفیقمون بود . نتیجه این شد که ایشون صاحب نظرات نامعقول شد و هی از خودش برام چه تزهای غلط و بیخودی از نحوه تدریس و درس گرفته تا جامعه و سیاست و اقتصاد و دین و ...  دَر وَر نکرد لامصب 

مادرم و Glycerin pheniqe بهمراه یک فروند آق دکتر دواچی ! ... جان؟! ... چقد شد ؟

| روزمره گی |

مادرم الهی که هزار و چارصد ساله بشه الان دوران هشتاد نود سالگی اش را طی میکنند . چن روز پیش متوجه شدم گوشاش دیگه خیلی از کار افتاده و از مرز کم شنوایی عبور کرده و به حد ناشنوایی رسیده . با اینکه اون یکی برادرام یکی دوبار به دکتر برده بودند ولی محض التیام روحی اش هم که شده منم بردمش دکتر متخصص گوش و حلق و بینی . آقای دکتر بعد از معاینه و انداختن چندی چراغ قوه داخل گوش شریف و کشیدن گوش مادر لاچاره! مان به بالا و پایین رو بمن کرد و گفت کم شنوایی حاج خانم عارضه ایست که مقداری مربوط به کهولت سن شان است و البته
کمی هم ارتباط دارد به اینکه یه مقدار جِرم هم داخل گوششان اتراق کرده و عامل کم شنوایی شان شده است  . خود را پشت میزش روی صندلی جای داد و دفترچه بیمه را جلوی خود کشید و عینکش را به چشم زد و با توضیح اینکه مسئله زیاد مهمی نیست  فقط  « قطره گلیسرین فنیکه » نوشت داخل دفترچه  که هر روز باید سه بار و هربار دو قطره داخل هر دو  گوش مبارکشان ریخته شود تا اجرام ! شل شده و پس از گذشت یه هفته  توسط ایشون شستشوی گوش انجام گیرد .
 دفترچه رو به داروخانه  سر راهمان برده و به قیمت چار هزار تومان  قطره را ابتیاع کرده ( در این میان خدا ریال را هم رحمت عنایت فرماید که کارمان را راحت کرده . آخه ما در زبان ترکی به بیژامه و یا بقولی زیرشلواری میگیم تومان  و زبانمان زیاد به گفتن ریال نمی چرخید از دوران طفولیتمان که ازین بابت از دولت امید و توسعه بسیار قدر دانیم شدید ) و سپس در منزل مادرجان فرود آمدیم ... چند روز بعد که راهی تبریز بودیم مادرم توی راه دستپاچه شد و گفت قطره گوشم رو یادم رف بیارم . گفتم مادر جان الهی قربانت بشوم  مسئله مهمی نیس که عزیزم رسیدیم تبریز یکی دیگه از داروخانه  تهیه میکنیم .

رفتم داروخانه ای در خیابان هفده شهریور تبریز و بصورت آزاد خریدم دو هزار و پونصد . اولش شک کردم که آقا دکتر در گفتن قیمت اشتباه لپی کرده و بجای چار و پونصد گفته دو و پونصد . همانطور که دست به جیب داشتم و میخاستم پول دارو رو حساب کنم  آن یکی دستم رو به مدل بلندگویی  پشت گوشم انداخته و سرم رو بردم نزدیک دهان دکتر و گفتم جان ؟!... چقد شد ؟
نگاهی بمن کرد و گفت دو هزار و پونصد تومان . نگاهی مشکوک به قطره انداخته و به مارک و نام شرکت سازنده  و همچنین دُز دارو رو ورنداز کردم و متوجه هیچ تفاوتی با اونیکه در اهر خریده بودم نشدم . بازم باورم نشد زیاد ، آوردم داخل ماشین و عینکم رو زدم و قیمتش رو خوندم (2600 تومن بود) . احساس کردم اینبار گوشای من هستند که بجای گوشهای مادرم دارند  زوزه میکشند .  و یا نه! مثل عاشقان ِ از خود بیخود دارند برا خودشان در عالم بیخیالی سوت میزنند .
هیچ چی دیگه
حالا شما زحمت کشیده و دراین وسط  پیدا کنید قناری فروش را !

راهنمایی : آقای دکتر داروخانه چی اهری هم خدمت دوران سربازی برادر بزرگم  و همچنین هم محلی خودمان هم تشریف داشتند البت . اینو گفتم تا گنجشکه ، نه ببخشین همون  قناری ، گوش ایشان را الهی که  یَک نُکی بزند که پرده گوشش سالها برا خودش ناقوس بنوازد . تا یادش باشد دارو را 100% گران به بیمار لاعلاج و یا کم علاج  نمیفروشند . 

قصۀ پر غصۀ یک سکه باز !

 | وبلاگ |

از سال 1368 بخاطر اینکه علاقه بسیاری به جمع آوری سکه های قدیمی داشتم آلبومی خریده و شروع به خرید سکه های قدیمی نقره و بندرت برنزی کردم . از آنزمان تاکنون نزدیک بیست و چار سال میگذرد که توانسته بودم تا همین چند سال اخیر آلبومم را پر از سکه های گرانبها و با قدمت کنم ... 

بخاطر اینکه این آلبوم روزی روزگاری بدست افراد نابابی نیوفتد و یا بقولی بسرقت نرود آنرا خیر سرمان در کتابخانه دم دستی اتاق خابمان استتار

کرده بودیم .

رد پای سکه ها 

امروز صبح از فرط نمیدانم چی چی به سراغ آلبوم رفتم و وقتی از قفسه کتابخانه آنرا برداشتم از کم وزنی اش دلم هُرّی ریخت - سریعن بازش کردم (آخه بیشتر از سه کیلو وزن داشت صاب مرده ) . آلبوم خالی بود ! و به جز چهار پنج سکه ای که چسبشان بیشتر بود و نشده بود آنرا از صفحه بکَنند چیزی باقی نمانده بود

منکه از حق خود نه در این دنیا و نه در آنوَر دنیا از عاملش نمیگذرم ... بگذریم !

از صبح تا الان به هزار جا فکرمان بی نتیجه رفته و برگشته

ولی واقعیت همان که سکه هایم به سرقت ابدی رفته حال توسط افراد خودی و یا بیخودی / دیگر توفیری برایم نمیکند جز اینکه اینجا تنها یک آلبوم خالی و رد پای سکه هاست که برایم باقی مانده :(

پ ن : دلمان خیلی گرفته س . نه بخاطر پولش فقط بخاطر زحمتهاییکه در طی این بیست و چند ساله برای جمع آوری و خریدش کرده بودیم . ای مرگ بر دزد سکه ها ...
لااله الا الله ها ! چرا دزدای امروزی  به کاهدان نمیزنند ؟!

از وبلاگ مرحومم !   ه‍.ش. ۱۳۹۲ بهمن ۲۰, یکشنبه

غَم ، غمی گئتیرر . دَم ، دَمی ( غصه ، غصه می آورد و شادی ، شادمانی را )

چند روزیست که ناخاسته و بدلیل عدم دسترسی به آرشیو وبلاگ قدیمی ام بخاطر مفقود شدن پسورد وبلاگ و همچنین ایمیلم  سرگرم انتقال پستهای آن بصورت دستی به این وبلاگ شده ام . در واقع کار وقتگیر و  مقداری هم حالگیری را دارم انجام میدم . و از سر تنبلی مطالب را بصورت گزینشی انتخاب کرده و در این وبلاگ وارد می کنم که با این عمل متاسفانه علیرغم میل باطنی ام  مقدار زیادی از پستها همچنان در وبلاگ قبلی باقی می ماند . حالگیری دوم هم اینست که بعضی از تصاویر و فیلمهایی را
که برام ارزش زیادی دارند و باهاشون خاطره  هایی داشتم که الان دیگر برایم قابل دسترسی نیست را نیز متاسفانه در سایتهایی آپلود کرده ام که اکنون وجود خارجی ندارند و به فنای الهی رفته اند و دسترسی که هیچ حتا تماس با صاحبان آن نیز مقدور نیست . معلومه که  بعضی پست ها بدون عکس و یا فیلم مربوطه یک پست سوخته و غیر قابل ارائه و فهم میشود . و حالگیرتر از این دو ، مسئله اساسی دیگریست  که در حین این نقل و انتقال متوجه اش شدم و آن اینکه بعد از اینهمه مدت ( نزدیک ده سال و اندی ) اکثر قریب به اتفاق پستهام از حس و بار منفی برخوردار بوده اند .... الان که مشغول بازخانی آنها هستم از وضعیت حاکم بر وبلاگم متاثر میشوم . البته این مسئله تقریبن در اکثر وبلاگهای آنزمان مقداری عادی بود و الان بیشتر بچشمم می آید  نمیدونم چرا ؟!

بر این باورم آنهاییکه در آنزمان حجره وبلاگنویسی  برا خودشان باز کرده بودند افرادی هستند / بودند که مقداری اهل درد و زخم ! (اعم از دردهای اجتماعی ، سیاسی ، فرهنگی ، ادبی و هنری و ...) را با خود داشته / دارند و از سرناچاری و نداشتن تریبونی که بتوانند تفکرات و ایده ها و خاطرات خود را بصورت روان و ساده و صمیمی در آن منعکس و بازتاب دهند نداشته اند . تا یادم نرفته بگم که  آنموقع مثل الان نبود که احتمال گم و گور شدن مطالب کاربر ، دور از ذهن بنظر برسد . کُن فیکون میشد نوشته ها و خاطراتت یهویی و بی دلیل  و کسی مسئولیتی در قبالش نداشت و دیگر هیچ کدام از مطالبت قابل برگشت نبود .  آخه یه بار بعد از چند سال " بلاگفا " گویا ناخاسته! کل آرشیو بعضی وبلاگها از جمله وبلاگ منو به فنا داد گرچه من اونموقع بسختی تواسته بودم نسخه پشتیبان از وبلاگم بگیرم . آقا بلاگفا در آن زمان حتا اجازه پشتیبان گیری هم نمیداد و باید کلی ترفند اجرا میکردی تا نوشته های خودت رو در کامپیوترت برا خودت داشته باشی .

بگذریم ...

الان که نشسته ام و با دیدی دیگر گونه و نو به مطالب قبلی ام نگاه میکنم ، بر خود این خرده رو میگیرم که چرا سیر نوشته ها و حتا عکس و فیلمهام بیشتر سایه ای از ناامیدی و یاس داشته  و از آنها کمتر بوی حس مثبت به مشام میرسد . البته نه اینکه در زندگی مان حس های منفی نبوده و نیست ها نه ! ولی کفه ترازو چرا بیشتر به نفع نوعی منفی بافی سنگینی کرده است . واقعن چرا ما خودمان را بیشتر به ناله کردن عادت داده و تمامی جنبه های منفی را پر رنگ و منشن میکنیم . چرا از شادیها کم سخن بمیان می آوریم . چرا ما اینقدر بدبین به بار آمده و زندگی میگذرانیم همیشه .
برای همین سعی خاهم کرد منبعد با دید و انرژی مثبت به ادامه دادن زندگی و انعکاس آن در وبلاگ را بیشتر آغشته به حس های خوب کنم . ما در طول تمامی لحظه ها به حس های زیبا و با بار مثبت نیازمندیم حتا با تمامی مشکلاتیکه برایمان به وجود می آید باید بتوانیم بهتر و راحت تر از پل ناملایمات بگذریم و با این شناخت و اعتقاد و اعتماد که حتمن میشود به دنیا از دریچه نیکی ها نیز نگاه کرد  و باید این جنبه را در خودمان بیشتر پرورش دهیم  و اینکه ما مشرف و موفق بر اکثر امور و وقایع اتفاقیه خاهیم شد را سر لوحه خود قرار خاهم داد . صد البت این بمنظور بی اعتنایی به کمبودها و نارسایی ها نیست بلکه نوعی تغییر دید میباشد از برای برخورد با همین ناملایمات .
« میشود یک شاخه گل را با چند نوع نگرش و مفهوم  دید زد و از آن نام برد . مثلن گل - یا گل ِ با خار - یا  خار با گل ، گل بی خار یا خار بی گل ! اینجا فقط ما خودمان هستیم که بخاهیم از کدام حس مان بیشتر بهره ببریم »

اونیکه اون بالا نوشتم یک ضرب المثل ترکی است که بی تاثیر بر این نوشته ام نبوده که :
غَم ، غمی گَئتیرر . دَم ، دَمی ! ( غصه ، غصه می آورد و شادی ، شادی را با خود همراه دارد ) 

بابک گفت : دو تا سوسیس کافیه

| روزمره گی |
داخل یکی از سوپرمارکتهای نسبتن بزرگ شهر و به احترامم! و به انتظار دوستی، روی صندلی پشت یخچال ویترینی در قسمت پروتئین فروشی  جای مان داده بودند که دو جوان رشید و بلند بالایی وارد مغازه شده  و یکی از آنها که " موی سرش یه جور علیهده ای سیخکی و روغنی و ریش دیگرگونه داشت " رو به من کرد و گفت : آقا دو عدد سوسیس لطفن ! 

کم نیاوردم . از جایم بلند شدم و درب یخچال کشویی را به چپ هولاندم و سوسیسی متصل به هم را داشتم از داخل
یخچال در می آوردم که صاحاب مغازه ، با کمی دستپاچگی آنهمه را از دستم گرفت و داخل یخچال کرد و یواشکی در گوشم  گفت : اینها دانشجو ان . اینو برا خوردن نمیخان که . واسه مزه میخان !  و دستش را کرد توی یخچال و دو عدد سوسیس سوا افتاده از دیگران را به همون جوان داد . جوان سر برگرداند و از رفیقش که دم در ایستاده بود پرسید : بابک دوتا سوسیس کافیه ؟ ... بابک جواب داد: کافیه
داشتند میرفتند ... رفتند ... و من دلم بحال خودشان و پدر مادراشون و امیدهای پر از مستی شان وا رفت !