از سری 3 ریالــ های عکس و مَکث ( قسمت چهارم ) Ax ُO max

از تجربیات پیش پا افتاده هم میشود درس گرفت

یادمان باشد سعی کنیم به هیچ کس زیاده باج ندین . زیاده از حدش که واویلای عظماس . تجربه من مربوط میشود به سال 83  که به یه دانشجوی لیسانس تمام نکرده ! گفتم استاد .  و هی ازش به فرهیختگی و بزرگی یاد کردم جلوی دیگران . البته اینکار من بنظر خودم نوعی تشویق این رفیقمون بود . نتیجه این شد که ایشون صاحب نظرات نامعقول شد و هی از خودش برام چه تزهای غلط و بیخودی از نحوه تدریس و درس گرفته تا جامعه و سیاست و اقتصاد و دین و ...  دَر وَر نکرد لامصب 

مــادر

کم آوردم اما ،
مادرم
هنوز زنده است .

از یادآوری های فیس بوک - ژانویه 17,2015‏

و دیگر هیچ

| شعر و شعرک |

اندکی نان خشک ،
کمی آب بی آهک
یک مشت آرزو
و مقداری خنده ،
برای گذران ِ روزگارم کافیست .

مهر 85

مادرم و Glycerin pheniqe بهمراه یک فروند آق دکتر دواچی ! ... جان؟! ... چقد شد ؟

| روزمره گی |

مادرم الهی که هزار و چارصد ساله بشه الان دوران هشتاد نود سالگی اش را طی میکنند . چن روز پیش متوجه شدم گوشاش دیگه خیلی از کار افتاده و از مرز کم شنوایی عبور کرده و به حد ناشنوایی رسیده . با اینکه اون یکی برادرام یکی دوبار به دکتر برده بودند ولی محض التیام روحی اش هم که شده منم بردمش دکتر متخصص گوش و حلق و بینی . آقای دکتر بعد از معاینه و انداختن چندی چراغ قوه داخل گوش شریف و کشیدن گوش مادر لاچاره! مان به بالا و پایین رو بمن کرد و گفت کم شنوایی حاج خانم عارضه ایست که مقداری مربوط به کهولت سن شان است و البته
کمی هم ارتباط دارد به اینکه یه مقدار جِرم هم داخل گوششان اتراق کرده و عامل کم شنوایی شان شده است  . خود را پشت میزش روی صندلی جای داد و دفترچه بیمه را جلوی خود کشید و عینکش را به چشم زد و با توضیح اینکه مسئله زیاد مهمی نیست  فقط  « قطره گلیسرین فنیکه » نوشت داخل دفترچه  که هر روز باید سه بار و هربار دو قطره داخل هر دو  گوش مبارکشان ریخته شود تا اجرام ! شل شده و پس از گذشت یه هفته  توسط ایشون شستشوی گوش انجام گیرد .
 دفترچه رو به داروخانه  سر راهمان برده و به قیمت چار هزار تومان  قطره را ابتیاع کرده ( در این میان خدا ریال را هم رحمت عنایت فرماید که کارمان را راحت کرده . آخه ما در زبان ترکی به بیژامه و یا بقولی زیرشلواری میگیم تومان  و زبانمان زیاد به گفتن ریال نمی چرخید از دوران طفولیتمان که ازین بابت از دولت امید و توسعه بسیار قدر دانیم شدید ) و سپس در منزل مادرجان فرود آمدیم ... چند روز بعد که راهی تبریز بودیم مادرم توی راه دستپاچه شد و گفت قطره گوشم رو یادم رف بیارم . گفتم مادر جان الهی قربانت بشوم  مسئله مهمی نیس که عزیزم رسیدیم تبریز یکی دیگه از داروخانه  تهیه میکنیم .

رفتم داروخانه ای در خیابان هفده شهریور تبریز و بصورت آزاد خریدم دو هزار و پونصد . اولش شک کردم که آقا دکتر در گفتن قیمت اشتباه لپی کرده و بجای چار و پونصد گفته دو و پونصد . همانطور که دست به جیب داشتم و میخاستم پول دارو رو حساب کنم  آن یکی دستم رو به مدل بلندگویی  پشت گوشم انداخته و سرم رو بردم نزدیک دهان دکتر و گفتم جان ؟!... چقد شد ؟
نگاهی بمن کرد و گفت دو هزار و پونصد تومان . نگاهی مشکوک به قطره انداخته و به مارک و نام شرکت سازنده  و همچنین دُز دارو رو ورنداز کردم و متوجه هیچ تفاوتی با اونیکه در اهر خریده بودم نشدم . بازم باورم نشد زیاد ، آوردم داخل ماشین و عینکم رو زدم و قیمتش رو خوندم (2600 تومن بود) . احساس کردم اینبار گوشای من هستند که بجای گوشهای مادرم دارند  زوزه میکشند .  و یا نه! مثل عاشقان ِ از خود بیخود دارند برا خودشان در عالم بیخیالی سوت میزنند .
هیچ چی دیگه
حالا شما زحمت کشیده و دراین وسط  پیدا کنید قناری فروش را !

راهنمایی : آقای دکتر داروخانه چی اهری هم خدمت دوران سربازی برادر بزرگم  و همچنین هم محلی خودمان هم تشریف داشتند البت . اینو گفتم تا گنجشکه ، نه ببخشین همون  قناری ، گوش ایشان را الهی که  یَک نُکی بزند که پرده گوشش سالها برا خودش ناقوس بنوازد . تا یادش باشد دارو را 100% گران به بیمار لاعلاج و یا کم علاج  نمیفروشند . 

خانه

دیوار خانه و تابلوهایش
آبانماه 1394

پشت دیوار

-


دونه های گندم
جیک جیک مستون
گنجشکای مظلوم
برفِ همراهِ بارون
سختی سرما
ناله درختا
یا رحیم ! و یا کریم !
یاکریمای ناز
نونای خشک
آدمای بیمار
پیر
آدمای پشت دیوار
خیابون لومبارد

اسفند 86

قصۀ پر غصۀ یک سکه باز !

 | وبلاگ |

از سال 1368 بخاطر اینکه علاقه بسیاری به جمع آوری سکه های قدیمی داشتم آلبومی خریده و شروع به خرید سکه های قدیمی نقره و بندرت برنزی کردم . از آنزمان تاکنون نزدیک بیست و چار سال میگذرد که توانسته بودم تا همین چند سال اخیر آلبومم را پر از سکه های گرانبها و با قدمت کنم ... 

بخاطر اینکه این آلبوم روزی روزگاری بدست افراد نابابی نیوفتد و یا بقولی بسرقت نرود آنرا خیر سرمان در کتابخانه دم دستی اتاق خابمان استتار

کرده بودیم .

رد پای سکه ها 

امروز صبح از فرط نمیدانم چی چی به سراغ آلبوم رفتم و وقتی از قفسه کتابخانه آنرا برداشتم از کم وزنی اش دلم هُرّی ریخت - سریعن بازش کردم (آخه بیشتر از سه کیلو وزن داشت صاب مرده ) . آلبوم خالی بود ! و به جز چهار پنج سکه ای که چسبشان بیشتر بود و نشده بود آنرا از صفحه بکَنند چیزی باقی نمانده بود

منکه از حق خود نه در این دنیا و نه در آنوَر دنیا از عاملش نمیگذرم ... بگذریم !

از صبح تا الان به هزار جا فکرمان بی نتیجه رفته و برگشته

ولی واقعیت همان که سکه هایم به سرقت ابدی رفته حال توسط افراد خودی و یا بیخودی / دیگر توفیری برایم نمیکند جز اینکه اینجا تنها یک آلبوم خالی و رد پای سکه هاست که برایم باقی مانده :(

پ ن : دلمان خیلی گرفته س . نه بخاطر پولش فقط بخاطر زحمتهاییکه در طی این بیست و چند ساله برای جمع آوری و خریدش کرده بودیم . ای مرگ بر دزد سکه ها ...
لااله الا الله ها ! چرا دزدای امروزی  به کاهدان نمیزنند ؟!

از وبلاگ مرحومم !   ه‍.ش. ۱۳۹۲ بهمن ۲۰, یکشنبه

زوزه

-

شب غریبیست ،
باد برفهای نیمه یخ بسته را
از روی دیوار و زمین و پشت بام
به صلابت جدا میکند
پودر برفی میسازد در هوا
و بر پنجره اتاقم چنان میکوبد
که شیهه شیشه ها
روح ام را در هم میشکند
...
برفباد؛
و زوزۀ تن ِ شاخک ها

‏ژانویه 8, 2013‏

غَم ، غمی گئتیرر . دَم ، دَمی ( غصه ، غصه می آورد و شادی ، شادمانی را )

چند روزیست که ناخاسته و بدلیل عدم دسترسی به آرشیو وبلاگ قدیمی ام بخاطر مفقود شدن پسورد وبلاگ و همچنین ایمیلم  سرگرم انتقال پستهای آن بصورت دستی به این وبلاگ شده ام . در واقع کار وقتگیر و  مقداری هم حالگیری را دارم انجام میدم . و از سر تنبلی مطالب را بصورت گزینشی انتخاب کرده و در این وبلاگ وارد می کنم که با این عمل متاسفانه علیرغم میل باطنی ام  مقدار زیادی از پستها همچنان در وبلاگ قبلی باقی می ماند . حالگیری دوم هم اینست که بعضی از تصاویر و فیلمهایی را
که برام ارزش زیادی دارند و باهاشون خاطره  هایی داشتم که الان دیگر برایم قابل دسترسی نیست را نیز متاسفانه در سایتهایی آپلود کرده ام که اکنون وجود خارجی ندارند و به فنای الهی رفته اند و دسترسی که هیچ حتا تماس با صاحبان آن نیز مقدور نیست . معلومه که  بعضی پست ها بدون عکس و یا فیلم مربوطه یک پست سوخته و غیر قابل ارائه و فهم میشود . و حالگیرتر از این دو ، مسئله اساسی دیگریست  که در حین این نقل و انتقال متوجه اش شدم و آن اینکه بعد از اینهمه مدت ( نزدیک ده سال و اندی ) اکثر قریب به اتفاق پستهام از حس و بار منفی برخوردار بوده اند .... الان که مشغول بازخانی آنها هستم از وضعیت حاکم بر وبلاگم متاثر میشوم . البته این مسئله تقریبن در اکثر وبلاگهای آنزمان مقداری عادی بود و الان بیشتر بچشمم می آید  نمیدونم چرا ؟!

بر این باورم آنهاییکه در آنزمان حجره وبلاگنویسی  برا خودشان باز کرده بودند افرادی هستند / بودند که مقداری اهل درد و زخم ! (اعم از دردهای اجتماعی ، سیاسی ، فرهنگی ، ادبی و هنری و ...) را با خود داشته / دارند و از سرناچاری و نداشتن تریبونی که بتوانند تفکرات و ایده ها و خاطرات خود را بصورت روان و ساده و صمیمی در آن منعکس و بازتاب دهند نداشته اند . تا یادم نرفته بگم که  آنموقع مثل الان نبود که احتمال گم و گور شدن مطالب کاربر ، دور از ذهن بنظر برسد . کُن فیکون میشد نوشته ها و خاطراتت یهویی و بی دلیل  و کسی مسئولیتی در قبالش نداشت و دیگر هیچ کدام از مطالبت قابل برگشت نبود .  آخه یه بار بعد از چند سال " بلاگفا " گویا ناخاسته! کل آرشیو بعضی وبلاگها از جمله وبلاگ منو به فنا داد گرچه من اونموقع بسختی تواسته بودم نسخه پشتیبان از وبلاگم بگیرم . آقا بلاگفا در آن زمان حتا اجازه پشتیبان گیری هم نمیداد و باید کلی ترفند اجرا میکردی تا نوشته های خودت رو در کامپیوترت برا خودت داشته باشی .

بگذریم ...

الان که نشسته ام و با دیدی دیگر گونه و نو به مطالب قبلی ام نگاه میکنم ، بر خود این خرده رو میگیرم که چرا سیر نوشته ها و حتا عکس و فیلمهام بیشتر سایه ای از ناامیدی و یاس داشته  و از آنها کمتر بوی حس مثبت به مشام میرسد . البته نه اینکه در زندگی مان حس های منفی نبوده و نیست ها نه ! ولی کفه ترازو چرا بیشتر به نفع نوعی منفی بافی سنگینی کرده است . واقعن چرا ما خودمان را بیشتر به ناله کردن عادت داده و تمامی جنبه های منفی را پر رنگ و منشن میکنیم . چرا از شادیها کم سخن بمیان می آوریم . چرا ما اینقدر بدبین به بار آمده و زندگی میگذرانیم همیشه .
برای همین سعی خاهم کرد منبعد با دید و انرژی مثبت به ادامه دادن زندگی و انعکاس آن در وبلاگ را بیشتر آغشته به حس های خوب کنم . ما در طول تمامی لحظه ها به حس های زیبا و با بار مثبت نیازمندیم حتا با تمامی مشکلاتیکه برایمان به وجود می آید باید بتوانیم بهتر و راحت تر از پل ناملایمات بگذریم و با این شناخت و اعتقاد و اعتماد که حتمن میشود به دنیا از دریچه نیکی ها نیز نگاه کرد  و باید این جنبه را در خودمان بیشتر پرورش دهیم  و اینکه ما مشرف و موفق بر اکثر امور و وقایع اتفاقیه خاهیم شد را سر لوحه خود قرار خاهم داد . صد البت این بمنظور بی اعتنایی به کمبودها و نارسایی ها نیست بلکه نوعی تغییر دید میباشد از برای برخورد با همین ناملایمات .
« میشود یک شاخه گل را با چند نوع نگرش و مفهوم  دید زد و از آن نام برد . مثلن گل - یا گل ِ با خار - یا  خار با گل ، گل بی خار یا خار بی گل ! اینجا فقط ما خودمان هستیم که بخاهیم از کدام حس مان بیشتر بهره ببریم »

اونیکه اون بالا نوشتم یک ضرب المثل ترکی است که بی تاثیر بر این نوشته ام نبوده که :
غَم ، غمی گَئتیرر . دَم ، دَمی ! ( غصه ، غصه می آورد و شادی ، شادی را با خود همراه دارد )