بر بال ِ سالهای دور

| از روزهای خوب |

ناخوشایند وعجیب است که ما مردان کوهسار عادت کرده ایم و یا عادتمان داده اند به اینکه به خیلی از زیبایی هایی که میشود حداقل بخاطر تجدید خاطره یکی از بیاد ماندنی ترین روزهای گذشته ، بروی از باغچه ای که خودت بدست خودمان در آن گلهای رنگوارنگ کاشته ای یکی دو شاخه بچینی و بیاوری و تقدیم کنی به باغبانی که کلی برایت و به گلهای باغت و دو پرنده کوچکت آب و دون داده با تحمل ملایمات و ناملایمات ساری و جاری ، به عرصه زیبایی ها رسانده است بی اعتنا که نه ، کم اعتنا باشیم .

بیشتر از دو دهه است که آغاز اول بهمن هرسال گرچه هرکداممان را کهنسال تر مینماید ولی مبدا نیکی هامان ، صیقلی از نوع  بوی بهاری میخورد  دوباره باز.

ای کاش خابمان نبرد ، نشئه مان نپرد !